Eino81
| |||||||||||||
| |||||
|
(En sursilvan) Jeu mez Vegls ei miu pievel, al qual jeu appartegn, nus essan vegls, sin quest entir mund. Jeu discuorel in vegl lungatg, il lungatg da jeu mez. Jeu vivel en ina tiara veglia, jeu hai mai viviu enzanu’auter ed jeu tucchel cheu. Quei sun jeu, jeu mez. Jeu sun sulet sin il grond mund. Jeu sun sulet, mia naziun ei spartida daditg, mo jeu sun restaus. Jeu discuorel persuls miu vegl lungatg. Jeu viandeschel sin la via numnada veta, jeu magliel miu paun ed jeu beibel mi’aua, persuls. Igl ei jeu che scrivel mes cudischs ed jeu sun quel che legia els. Jeu reivel sin las muntognas davos mia casa; jeu sun quel che va per ils pèschs en il flum ch’ei davon mia casa. Mintga di mon jeu sulet sin las collinas per reflectar e per meditar, mo jeu persuls. Cura ch’jeu erel naven hai jeu viu autra glieud; certins dad els ein vegni en mia tiara. Jeu sun staus buns cun els. Jeu hai dau ad els da magliar e da beiber, els han pudiu star en mias casas. Ed uss... jasters din a mi, cura ch’els vegnan cheu, tgei ch’jeu hagi da far, tgei ch’jeu astgi far. Mo cheu sun jeu il signur, jeu sun il possessur, jeu sun quel ch’el a casa. Quei ei miu vegl dacasa, nua che mes babs e lur babs han viviu. Quei ei miu dacasa, mia tiara; jeu vivel cheu persuls. |
(En Rumantsch Grischun) Jau mez Vegl è mes pievel, al qual jau appartegn, nus essan vegls, sin quest entir mund. Jau discur ina veglia lingua, la lingua da jau mez. Jau viv en in pajais vegl, jau n’hai mai vivì insanu’auter ed jau tutg qua. Quai sun jau, jau mez. Jau sun sulet sin il grond mund. Jau sun sulet, mia naziun è spartida daditg, mo jau sun restà. Jau discur persul mia veglia lingua. Jau viagesch sin la via numnada vita, jau mangel mes paun ed jau baiv mia aua, sulet. Igl è jau che scriv mes cudeschs ed jau sun quel ch’als legia. Jau raiv sin las muntognas davos mia chasa; jau sun quel che va per ils peschs en il flum ch’è davant mia chasa. Mintga di vom jau sulet sin las collinas per reflectar e per meditar, mo jau persul. Cura ch’jau era davent hai jau vesì autra glieud; intgins dad els èn vegnids en mes pajais. Jau sun stà bun cun els. Jau als hai dà da mangiar e da baiver, els han pudì star en mias chasas. Ed uss... esters ma din, cura ch’els vegnan qua, tge ch’jau haja da far, tge ch’jau dastgi far. Ma qua sun jau il signur, jau sun il possessur, jau sun quel ch’è a chasa. Quest è mes vegl dachasa, nua che mes babs e lur babs han vivì. Quest è mes dachasa, mia terra; jau viv qua persul. |
|
(En puter) Eau svess Vegl es mieu pövel, al quêl eau appartegn, nus essans vegls sün quest inter muond. Eau discuor üna veglia lingua, la lingua d’eau svess. Eau viv in ün pajais vegl, eau nu d’he mê vivieu da qualche otra vart ed eau tuoch cò. Que sun eau, eau svess. Eau sun sulet sül grand muond. Eau sun sulet, mia naziun es spartida dalönch inno, ma be eau sun resto. Eau discuor daperme mia veglia lingua. Eau viag sün quista via clameda vita, eau mang mieu paun e baiv mia ova, sulet. Que sun eau chi scriv mieus cudeschs ed eau sun quel ch’als legia. Eau rampch süllas muntagnas davous mia chesa; eau sun quel chi vo a pas-cher i’l flüm davaunt mia chesa. Mincha di vo eau sulet süllas collinas per refletter e mediter, ma eau be sulet. Cur ch’eau d’eira davent, d’heja vis otra glieud. Qualchün dad els sun gnieus in mieu pajais. Eau sun sto bun cun lur. Eau als he do da manger e baiver, els haun pudieu ster in mia chesa. Ed uossa... esters am dian, cur ch’els vegnan cò, ch’eau d’he da fer, quel ch’eau suos-ch fer. Ma cò suni il signur, suni il patrun, suni quel ch’es a chesa. Que es mia veglia dachesa, inua cha mieus baps e lur baps haun vivieu. Que es mia dachesa, mia terra; eau viv cò be sulet. |
(En vallader) Eu svess Vegl es meis pövel, al qual eu appartegn, no eschan vegls sün quaist inter muond. Eu discuor üna veglia lingua, la lingua d’eu svess. Eu viv in ün pajais vegl, eu nun ha mâ vivü inglur oter ed eu toc qua. Quai sun eu, eu svess. Eu sun sulet sül grond muond. Eu sun sulet, mia naziun es spartida dalönch innan, ma be eu sun restà. Eu discuor dapermai mia veglia lingua. Eu viag sün quaista via clamada vita, eu mang meis pan e baiv mia aua, sulet. Quai sun eu chi scriv meis cudeschs ed eu sun quel chi tils legia. Eu rampign süllas muntognas davo mia chasa; eu sun quel chi va a pes-char i’l flüm davant mia chasa. Mincha di vegn eu sulet süllas collinas per reflettar e meditar, ma eu be sulet. Cur ch’eu d’eira davent, n’ha eu vis otra glieud. Inchün dad els sun gnüs in meis pajais. Eu sun stat bun cun tils. Eu tils ha dat da mangiar e baiver, els han pudü star in mia chasa. Ed uossa... esters am dischan, cur ch’els vegnan qua, che ch’eu n’ho da far, che ch’eau das-ch far. Ma qua sun eu il signur, sun eu il patrun, sun eu quel ch’es a chasa. Quai es mia veglia dachasa, ingio cha meis baps e lur baps han vivü. Quai es mia dachasa, mia terra; eu viv qua be sulet. |
|
|
Per mai igl è impurtant: